Είμαστε οι ΑμυΜόνες, «ξεφυτρώσαμε» στις συνελεύσεις της κατάληψης ΑλλότριΑ.
Σε μια ελεύθερη κοινωνία, ιδανικά δε θα χρειαζόταν να υπήρχαμε.
Αν δε γεννιόμασταν, αναπνέαμε, μιλούσαμε, περπατούσαμε, παίζαμε, μαθαίναμε, ντυνόμασταν, διασκεδάζαμε, ερωτευόμασταν, δουλεύαμε, πεθαίναμε με «οδηγίες χρήσης». Μια προϋπόθεση η μισή ζωή μας, μια προϋπόθεση για το καλό μας. Κι η άλλη μισή φόβος… για την ύπαρξη μας , την ευάλωτη, που οι «οδηγίες» για να μην κινδυνεύσει (…αν…) είναι σαφείς: άκου μη μιλάς! «οδηγίες» που επιβάλλονται με βία: λεκτική, ψυχική, σωματική και κάθε μέρα μας σκοτώνουν στη δουλειά, στο δρόμο, στο κρεβάτι μας.
Τα σώματα μας είναι μια ακόμα ιδιοκτησία για την πατριαρχία και «απλά» εμπορεύματα/πελάτες για τη συμμορία του κεφαλαίου.
Γιατί στο αυτονόητο της αυτοδιάθεσης είμαστε εξαίρεση· το σώμα μας και τη ζωή μας, τα ορίζει το κράτος και η θρησκεία και τα προσδιορίζει το κεφάλαιο και η πατριαρχία.
Στη γενικότερη κουλτούρα «μιας χρήσης» είμαστε και μεις τα ίδια «αναλώσιμα».
Οι νεκροί μας έγιναν αριθμοί 2,10 ..57, 32000, μια κοινωνία μπροστά σε οθόνες παρακολουθεί γυναικοκτονίες, κρατικά εγκλήματα, πολέμους και γενοκτονίες. Περνούν μπροστά της σε μπάνερ κάθε λεπτό, «απλά» σαν εικόνες στις ειδήσεις.
Χαράζουν με συρματοπλέγματα πληγές στο σώμα του πλανήτη και στο όνομα τους βασανίζουν και φυλακίζουν τα κατατρεγμένα αυτού του κόσμου και βάφουν τις θάλασσες με το αίμα των μεταναστών. Ξεπλένουν (παιδο)βιαστές, γυναικοκτόνους, κυκλώματα trafficking, ξεπλένουν και συγκαλύπτουν το ίδιο τους το κράτος μαφία κι ότι του είναι «χρήσιμο»: ΜΜΕ, «νοικοκυραίους», μπάτσους, αφεντικά, φασίστες.
Φτωχοποιούν μια κοινωνία την ώρα που εκείνη κοιτάει τη «δουλίτσα» της και κυνηγάει τις προθεσμίες του ότινα’ναι-pass.
Χτυπούν, συλλαμβάνουν και ενοχοποιούν κάθε φωνή που υψώνεται στο σχολείο, στη δουλειά, στο δρόμο, νομοθετούν εξαντλητικές ποινές και φυλακίσεις για όποιο αντιστέκεται. Ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός γιγαντώνεται, τρομοκρατεί, δολοφονεί και μαζί μ’ ένα καλοταϊσμένο μηχανισμό προπαγάνδας εξασφαλίζουν ακαταδίωκτο στη συμμορία κράτους-κεφαλαίου με τις πλάτες της δικαιοσύνης και των φασιστών.
Υπάρχουμε όμως κι έχουμε φωνή που δε σωπαίνει!
Όσες έχουμε σφίξει στα χέρια κλειδιά …υπάρχουμε και έχουμε φωνή απέναντι σε κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία και φασισμό. Και θα την ακούν παντού: σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά, σ’ όλη την πόλη κι όπου στη γη υπάρχουν καταπιεσμένα. Θα γίνει ο εφιάλτης τους.
Και είμαστε πολλά …και συναντηθήκαμε. Είμαστε εδώ για όποιο νοιώθει μόνο και φοβισμένο …ν’ αγκαλιαστούμε, να μοιραστούμε, να αλληλοφροντιστούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να πέσουμε, να σηκωθούμε, να παλέψουμε, να πούμε τις ιστορίες μας, να θυμώσουμε, να ουρλιάξουμε, να χορέψουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Αρνούμενες να περιμένουμε ν’ αλλάξουν τα συστήματα καταπίεσης προς όφελος μας, αγωνιζόμαστε να τα ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ.
Να χτίσουμε αυτοοργανωμένες δομές, ν’ αφουγκραζόμαστε την ανάγκη, τον φόβο, τον πόνο που θεριεύουν πίσω από κλειστά παράθυρα και στόματα. Να συγκροτήσουμε μέτωπο αντίστασης μέσα από τη γνώση, τη συνύπαρξη, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη απέναντι στην έμφυλη βία, στην πατριαρχία, σε κάθε καταπιεστή, σ’ ότι μας αρπάζει τη ζωή και προσπαθεί να μας φιμώσει και να μας ορίσει, σ’ ότι απειλεί τη γη και την ελευθερία, απέναντι σε κάθε ρατσιστή, ομο/τρανσφοβικό, σεξιστή, μάτσο. Να σταθούμε αλληλέγγυα σε κάθε καταπιεσμένο, εκτοπισμένο, περιθωριοποιημένο, να είμαστε όλα ένα μέσα απ’ τη διαφορετικότητα μας.
Να ξορκίσουμε τους φόβους μας να γίνουν φτερά, να γίνουμε ότι φοβούνται.
Ν’ αφήσουμε το όνειρο λεύτερο να σκορπίσει χρώματα, να σφυρίξει μουσικές, να τρέξει ξυπόλυτο στους δρόμους, να σκαρφαλώσει σε κορφές, να κυνηγάει τον ορίζοντα, να χορέψει σε τεντωμένο σκοινί, ν’ αγκαλιάσει τη γη, να πυροδοτεί το φως, να φιλιώσει με το σκοτάδι, να βυθιστεί στη θάλασσα κι ύστερα να πετάξει.
Δε θα συνηθίσουμε στη βία και το θάνατο
Κανένα μόνο ποτέ και πουθενά
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
φεμινιστική ομάδα ΑμυΜόνες
*η συνέλευση της ομάδας είναι ανοιχτή και συναντιέται 2 φορές το μήνα
στην κατάληψη Αλλότρια, Κουμουνδούρου 5 Χαϊδάρι